Onze medebroeder Astère Missiaen werd te Eernegem geboren op 3 april 1929. Zijn ouders waren Prosper Missiaen en Alma Hollevoet. Na de middelbare school trad hij op 15 september 1949 binnen bij de kapucijnen. Als kloosternaam koos hij de naam Teodorik. Na zijn noviciaat volgde hij drie jaar filosofie in ons klooster aan de Clarastraat te Brugge. Zijn theologie volgde hij in ons klooster te Izegem, waar hij ook zijn kleine wijdingen ontving. In Brugge werd hij subdiaken en diaken gewijd door Monseigneur De Smedt. Monseigneur Catry wijdde hem op 5 augustus 1956 in Izegem tot priester.
Na de studie van theologie trok broeder Astère naar Leuven om er te studeren. Na één jaar, in 1958, keert hij terug en gaat naar Aalst, waar hij leraar wordt in het Serafijns College. Deze taak vervult hij vijf jaar, tot in 1963. In 1985 werd hij directeur van het studentenhome, gevestigd in ons college te Aalst. Na enkele jaren werd het gebouw overgenomen door de Paters Jezuïeten. Het ganse college werd een lagere school, zodat er een einde kwam aan het home.
Midden die opdrachten van kortere duur kreeg broeder Astère een taak die hij jaren met veel ijver vervuld heeft. In 1962 werd hij propagandist van het S.W.H.M., het Serafijns Werk der Heilige Missen. Met de hulp van vele ijveraars en ijveraarsters zamelde hij geld in voor het lezen van missen. Dat geld werd naar de missies gestuurd, waar de missionarissen missen lazen ter intentie van de gevers. Het was een werk met een dubbel effect: missionarissen kregen een inkomen en de weldoeners werden herdacht in het gebed.
Dit werk deed broeder Astère aanvankelijk enkel in Aalst en omgeving. Later kwamen daar Edingen en Boom bij. Het was een taak die intense opvolging vroeg. Broeder Astère ging vaak zijn ijveraars en ijveraarsters bezoeken en begeleiden. Jaarlijks organiseerde hij een uitstap voor zijn helpers. Zo kwam hij haast in heel Europa: Rome, Fatima, Lourdes, Oostenrijk, Kopenhagen, Zweden, Finland, Noorwegen… en sommige plaatsen bezocht hij meermaals. Dit werk was zijn levenswerk. De missies en de missionarissen waren er goed mee geholpen.
Niet alleen zijn werk was belangrijk, ook als persoon werd hij sterk gewaardeerd. Sinds 1970 was hij om de drie jaar afgevaardigde voor de provinciale kapittels. Vaak was hij vicaris of discreet in de fraterniteit te Aalst en te Brugge. Hij was gewaardeerd als biechtvader en als Sint – Antonius pater. Als aalmoezenier ging hij naar Zwitserland op kamp met de Christelijke Mutualiteiten. Hij hielp enkele jaren in de parochie van Sint Macharius in Papegem, dicht bij Aalst. Broeder Astère hielp graag waar hij kon. Hij was blij zijn priesterlijke taken te kunnen vervullen. In Aalst en omstreken is hij nog steeds goed gekend en geliefd.
Aan dit leven te Aalst kwam in 2009 een einde. Dat jaar werd ons klooster verkocht en gesloten. Naar eigen keuze trokken enkele medebroeders naar ons klooster te Brugge, in de Boeveriestraat. Dit was ook de keuze van broeder Astère. Alhoewel hij niet graag Aalst verliet, toch paste hij zich goed aan. Hij vond er zijn bezigheden en zijn apostolaat. Hij werd biechtvader in de eigen kerk. Elke zondag trok hij met zijn auto naar Gistel, naar de Gemeenschap Moeder van Vrede. Iedere week hield men daar een uur van aanbidding. Tijdens die dienst bood broeder Astère de leden van die gemeenschap de kans om te biechten. In het eigen klooster in de Boeveriestraat werd hij de Sint Antonius-pater. Door al dit werk leerde hij veel vrienden kennen in Brugge en omgeving.
Maar ook aan deze periode kwam een einde: ons klooster te Brugge zou verkocht worden. Met drie medebroeders moesten zij al dadelijk Brugge verlaten. Dus ook broeder Astère. Zo kwam hij in 2019 aan te Herentals. Dit is hem zwaar gevallen. Hij verliet zijn geliefde streek, hij liet veel vrienden achter en zijn werk moest hij loslaten. In Brugge reed hij nog met de wagen, op de bekende weg Brugge – Gistel en terug, maar met de auto rijden in een vreemde streek zag hij niet meer zitten. Hij voelde zich vleugellam geslagen. Dit liet hij vaak per telefoon horen aan zijn vrienden. Tegenover hen luchtte hij zijn hart. Het was geen aangename tijd, noch voor hem noch voor de broeders van onze gemeenschap.
Maar in Herentals kreeg hij de nodige zorg en aandacht, zodat hij zich na een tijd toch thuis voelde. Zijn vrienden bleven hem trouw en brachten wel eens een bezoek. Hij kreeg van hen vaak kaartjes toegestuurd, die hij zeer getrouw beantwoordde. De mobiliteit van broeder Astère nam met de tijd sterk af. Hij moest enkele malen opgenomen worden in het hospitaal. Dan moest hij het bed houden, waardoor zijn spieren verzwakten. Hij genoot de nodige kinesitherapie, maar een totaal herstel zat er niet in. Broeder Astère geraakte gebonden aan een rolstoel. Met de hulp van iemand uit de zorgdienst trok hij rond in onze tuin, of in de stad. Daar kon hij echt van genieten.
De laatste maanden kreeg broeder Astère last van zijn ademhaling. Hij moest ondersteund worden door een zuurstofapparaat. Dat was lang een goede hulp, alhoewel dit apparaat hem wat verveelde. Maar zijn toestand ging toch stilaan achteruit. De laatste weken kon hij nog moeilijk eten of drinken, zodat hij erg verzwakte. Dinsdagavond, 30 juli, geraakte hij onverwachts in coma. En in de avond van 31 juli is hij in alle rust van ons heengegaan. Moge hij, na een verdienstelijk leven, opgenomen worden in de vrede van de Heer. Moge hij blijven leven diep in ons hart en in onze gedachten.
Bij deze willen wij, in zijn naam, alle mensen bedanken die hem hebben bijgestaan, zowel bij zijn ziekte als in de tijd daarvoor. Wij denken hier in ’t bijzonder aan de mensen van Ferm, de Nachtzorg, de verpleging van het Wit – Geel kruis, de poetsdienst, de huisarts, maar ook zijn medebroeders, die hem steeds nabij zijn gebleven. Dank aan alle mensen voor hun hulp en aandacht.
Minderbroeders Kapucijnen in de Lage Landen.
